Pożegnania

Podobno pewna Francuzka napisała książkę o expatskim życiu. Czy ciekawą nie wiem, nie czytałam…

Niewątpliwie jest o czym pisać.

Są plusy, pieniądze, benefity, podróże, języki, przygody… Zmiany kultur, kuchni, krajobrazów… międzynarodowe szkoły, tolerancja, otwartość dzieci na świat i ludzi…

Zaletom życia na kontrakcie nie ma końca.

Są jednak i minusy.

No matter how flat you make the pancake, it has always two sides, jak mówią Amerykanie.

Największym minusem bycia expatem są ciągłe pożegnania. Ledwo się człowiek osiądzie, rozejrzy i zaprzyjaźni, już trzeba wyjechać.

Lub inni wyjeżdżają.

I, choć na obczyźnie, często trzymamy z tymi, z którymi w domu niekoniecznie trzymalibyśmy, czasami znajdzie się perełka.

Wtedy, gdy jest time to say good bye, a zawsze przychodzi zbyt szybko, chce się rzucić w diabły tę wędrówkę i zamieszkać na mazurskiej wsi forever. Z jednym sklepem, bankiem pocztowym w okienku i punktem aptecznym.

To przyjaciele i znajomi zastępują expatom rodzinę, z nimi spędzamy święta, gdy do domu daleko, oni pocieszają w trudnej chwili i cieszą się pierwszymi krokami naszych dzieci.

Niestety nie czekają na nas w domu, jak przyjaciele z dzieciństwa. Przy wyjazdach często żegnamy się na zawsze. Szczególnie, gdy są obcokrajowcami.

Nie lubię pożegnań. Za dużo ich było w moim życiu. Szczególnie o to jedno w 2007!

Dzieci rosną i cierpią, gdy muszą zostawić szkołę, panią i przyjaciółkę z ławki. Lub, gdy ich jedyna bratnia dusza, rusza po raz kolejny w świat.

Serce mi pęka, patrząc na łzy Z, tym bardziej, że obie tracimy przyjaciółki.

Na szczęście nie na zawsze.

I tego się trzymajmy w tych smutnych dla nas dniach!